(1948, Sütlüce)

“Türk milleti ilacı sever. Alır ama içmez, saklar müzede saklar gibi.”

Haliç kıyılarının Sütlüce mevkiinde başlar Elif Hüseyin Hasırcıoğlu’nun hayat hikayesi. Mısır’ın Demenhur kasabasında yaşayan Halil Demenhur Nuri isimli kişinin İstanbul’a gelmesiyle kurulan Hasirîzade Tekkesi’nin son şeyhinin torunudur. İstanbul’a gelen bu ailenin Nur-i Osmaniye’de hasır dükkanları vardır. Hasır ticaretiyle uğraşır ve saraya hasır satarlar. İlk önce Kasımpaşa’da kurulan tekke Sütlüce’ye taşınır. Tekkenin son postnişini ve aynı zamanda dedesi Elif Efendi’nin üç erkek, üç kız evladı olur. Bu çocuklardan Ahmet Muhtar Bey babasıdır onun. İsmini aldığı dedesi Elif Efendi Arapça ve Farsça bilir. 1905 doğumlu babası İstanbul Erkek Lisesi ve öğretmen okulu mezunudur. Halalarından biri kanun, biri ud çalar. Ağabeyi de kendi imkanları ile akordeon çalmayı öğrenir. 1914 doğumlu annesi Hadiye Hanım Çerkez asıllıdır. Annesi bir süre çalışır ve Anadolu’ya tayini çıktığı için mesleğini bırakır. 1969 yılında vefat eden babası 44. İlkokul yani Sultanahmet İlkokulu’nda görev yapar. Sınav yaptığı zaman o 40  göz beni bekler diyerek ertesi gün sonuçları hemen duyurur. Tekke’de bulunan iki tane Sakal-ı Şerif’ten biri Bademli’de bir camiye hediye edilir. Kendisine intikal eden Sakal-ı Şerif’i de Bağlarbaşı’ndaki eczanesine yakın bir camide Kadir geceleri ziyarete açar.

Kışın ısınma sorunu yaşadıkları Sütlüce’deki 24 odalı evleri üç katlıdır. Evin selamlık tarafında iki amcası, haremlik tarafında ise babası ve Elife halası yaşar. Her cumartesi akşamı birinde toplanırlar. Sütlüce’nin değişmeye başlaması, evin çatısının sürekli akması ve çatıda sansarların dolaşması gibi tekkede yaşam şartlarının zorlaşmasıyla taşınmak zorunda kalırlar. 1966 yılında Erenköy’de dört katlı bir binada yaşamaya başlarlar. Tekkeyi en son terk eden kendileri olup irtibatı koparmaz, Sütlüce’ye gidip tekkeyle ilgilenirler. Tekkede elektrik kontağından çıkan yangınla eşyalar kurtarılamazken bir kısım kitap kurtarılır.

Arkadaşıyla bir kayık alıp Sütlüce’den iki buçuk saat süren Caddebostan plajına gitme çabaları kayığın devrilmesiyle hüsranla sonuçlanır. Sütlüce’den boş ve ıssız yolları geçerek Halıcıoğlu’ndaki okula gider arkadaşlarıyla. Orta okuldayken Sirkeci’deki Türkiye Eczacılar Laboratuvarı’nda, lise yıllarında ise eczanede çalışır. İlk olarak Maden Mühendisliği ve Orman Mühendisliği bölümlerini kazanır. Orman Mühendisliği’ne kayıt yaptırır. Daha sonra naklini Eczacılık Fakültesi’ne aldırır ve üniversiteye 1965 yılında başlar. Yaşanan siyasi olaylar nedeniyle çoğu zaman fakülte kapalı olur. Üniversitede okurken çalıştığı için iki sene geç mezun olur. Eczacılık Fakültesi’nde pratik dersleri iyiyken teorik dersleri kötüdür. Mezun olmadan önce Sütlüce’de bir mesul müdürle ortak eczane dükkanı açar.  İşler iyi gitmeyince eczaneyi kapatır.

Eşi Seniha Hanım ile üniversite yıllarında tanışır. Seniha Hanım’ı o sıra hasta olan babası ile tanıştırmak için eve götürür. Eşi 1973 yılında Eczacılık Fakültesi’nden mezun olur ve evlenirler. Evlendiği zaman bir laboratuarda çalışır ve çeşitli ürünler üretip Anadolu’da satar. Hakkari ve Şemdinli’ye mal satmak için gider.  Konya Seydişehir’de üç sene çalıştıktan sonra İstanbul’a dönerler eşiyle.

Bağlarbaşı’nda açtığı ve 41 senedir  eczacılık yaptığı dükkanda her müşterisini ayakta karşılamayı ilke edinir. Ailesinde ilk ticaretle ilgilenen kişi kendisidir. Diğer fertler ise memuriyetle ilgilenir.  En büyük amcası Süleymaniye Kütüphanesi’nde müdürlük yapar ve Arapça-Farsça bilir. Küçük amcası vergi dairesinde müdürdür. Eğitimli olan halaları ev hanımıdır.

İsminin kadın ismi olarak algılanması askerliğini geç yapmasına sebep olur ve 41 yaşında Antalya’da askerliğini tamamlar.  

Nakkaştepe’de ikamet etmektedirler. Yurtdışına sık sık çıkar ve her seferinde Türkiye’yi özler.